Een nieuw avontuur

Goede avond allemaal, of zoals ze hier zeggen: “Guten abend leute”,

Een nieuwe update van mij, dit keer vannuit het prachtige Heidelberg in Duitsland. Het leek me leuk om jullie ook van hier een beetje op de hoogte te houden, zo ben ik vandaag de hele dag op werk om iemand te helpen met haar project en was ik gisteren wat minder op werk, omdat ik het een en ander moest regelen voor een kamer. Daarnaast zijn Kate en Gunther afgelopen zondag langs geweest waarbij we een geweldige middag in het kasteel en in de stad hebben gehad, terwijl ik mijn Hebreeuws in alle zinnen kon stoppen: “Laten we gaan, Ja, Nee en Goed”. :D Maar laat me bij het begin beginnen.

Het lijkt al een lange tijd geleden, maar nog geen twee weken geleden, op een prachtige vrijdag, zijn papa en mama met mij door de grote Duitse bossen gereden over lange wegen met veel Porche’s, BMW’s, Audi’s, Mercedes, en Volkswagens, om na zo’n 400km aan te komen in het mooie Heidelberg. De stad heeft een barok uiterlijk met hier en daar een beetje gotiek (denk ik zo) het is in ieder geval prachtig net als de vuurwerkshow op dag 2. Na een paar dagen gingen papa en mama weer naar huis en stapte ik Steffi’s hostel binnen. Hoewel een bed met matras beter klinkt dan een luchtbed in een tent, kan dit soms best tegenvallen, zeker als er een grote zwarte piet boven je ligt die flink snurkt. Hij lijkt redelijk op zwarte piet, alleen de lippenstift, oorbellen en het pak mist. Aan elk nadeel zit een voordeel want je hebt meteen een gespreksonderwerp. Eerder had ik (tot mijn verbazing) al een gesprek in het Duits gehad en er is altijd wel iets om over te praten. Gelukkig gaat zwarte piet na 2 slechte nachten en een opmerking van een andere kamergenoot naar een andere kamer.

Sommige zullen het misschien wel herkennen, maar het hostel leven is op die snurker na echt leuk. Net zoals in Israël is het ook hier de beste manier om mensen te leren kennen, na een week heb ik een stuk of 20 mensen ontmoet en weer zien vertrekken. Soms zijn die ontmoetingen heel standaard en soms wel een beetje anders, zo kan een avondje waar je een Kroatisch stelletje en wat andere leert kennen binnen 2 dagen uitlopen in een intens vragenuur om 12 uur ’s nachts als ze terug komen uit de stad. De vriendin uit het stel is als eerst en vraagt alles uit de categorieën: hoe ik hier terecht ben gekomen, m’n opleiding, Nederland, en andere ervaringen. Als de vriend uit het stel en met twee andere vrienden iets later in het gesprek komt vat zijn vriendin het samen met: “Moet je dit horen, hij is pas 21 jaar maar is nu al succesvol. Hij werkt nu hier in een instituut en is ook al ergens anders geweest!”. Dit was reden voor nog meer vragen van de rest. Soms wat onzinnige vragen waarna de vriendin van het stel de persoon meteen corrigeerde en zich verontschuldigd met de woorden: “we hebben gedronken in de stad, let maar niet op hem”. Maar sinds deze week zal ik dit soort dingen moeten missen, maar gelukkig heb ik nu wel privacy :)

En zoals ik al eerder zei: ik ben hier voor stage en niet voor het hostel leven. Sommige of misschien wel velen zullen dan denken alweer stage? Dus hierbij een uitleg: het laatste jaar bestaat uit een afstudeer stage en een minor, waar ik nu dus mee bezig ben. Tijdens deze zogenaamde minor kan je een beetje kiezen wat je wilt gaan doen. Eerder was het mijn plan om hier mijn master te gaan doen en op deze manier wilde ik het hier een beetje te verkennen, verder is het een goede manier om meerdere plekken te krijgen die mij willen aanbevelen, en waarom ook niet eigenlijk. Gelukkig is het dit keer een stukje dichterbij, en ben je met 4 uur met de auto bij het Dkfz, Deutsches Krebsforschungszentrum vrij vertaald: Duits kanker instituut. Ondertussen zal ik waarschijnlijk ook een paar vakken gaan volgen. Duits kanker instituut, dan lijkt het misschien alsof ik kanker cellen ga onderzoeken? Nee waarschijnlijk niet maar daarover later meer.
Dan de eerste week te beginnen met de eerste dag, rond 9 uur sta ik dan voor gebouw 280 waar in het blauw Dkfz op staat, tussen het fietsenrek en de ingang licht een pleintje met een fonteintje die ’s avonds blauw wordt verlicht en er stroomt ook een iets met water langs het pad (foto). Ik kom aan in een grote ruimte met een balie en een koffiebar, de secretaresse haalt me op en we gaan naar de 7de verdieping (waar het lab is) vanwaar we de trap nemen naar de 8ste verdieping waar het contract ligt en mij alles wordt uitgelegd. Vervolgens wordt ik geïntroduceerd aan de assistente van Hans, mijn professor, die mij aan alle andere collega’s introduceert om me vervolgens te overhandigen aan Nicole, de technische lab assistent. Niemand weet overigens nog wie mij gaat begeleiden, en Hans is er nog niet. Even later blijkt dat ik iemand moet gaan helpen die nu nog op vakantie is dus Nicole laat me een PCR doen (ingewikkelde techniek met DNA en een eiwit i.c.m. temperatuur en alles werkt gewoon...). De uitslag van de PCR is geweldig (volgens Nicole, ik heb geen idee wat ik precies gedaan heb)! De rest van de week loop ik braaf achter Anni aan, een master studente, die mij met alles toevertrouwd, maar alles gaat over het algemeen dan ook gewoon goed :D.

De zondag van de tweede week waren Kate en Gunther langs gekomen, en die maandag was het dan zover, ik heb het hostel verlaten en ben ik met mijn koffer en weekendtas naar mijn tijdelijke kamer gegaan waar ik de komende 6 weken zal verblijven. Om 8 uur ben ik de sleutel op komen halen om vervolgens terug te gaan voor mijn spullen en te ontbijten. Het idee was om de bus te pakken die mij vlak bij het huis zou brengen zodat ik niet zoveel hoefde te lopen. Alleen ik begreep de buskaart niet zo goed en was dus gaan lopen, grote fout, want het is wel te lopen maar met een volle koffer en weekendtas is dat toch best zwaar. Meerdere keren ben ik gestopt om eventjes erover na te denken over de fout... Maar goed ik ben aangekomen en de volgende keer doe ik het anders.
Dinsdag begon ik met een nieuw experiment: Tabea, die eigenlijk de baas is over de PCR die ik eerder had gedaan, had mij een experiment gegeven die ik wel kon doen. Toen de resultaten binnen waren was het iets anders: “Wow je hebt mooie resultaten! Lars hoe druk ben je de komende week, heb je zin om misschien meer PCR’s te doen?”. Dus daar ben ik deze week mee bezig geweest, gisteren had ik nog meer nieuwe resultaten binnen, waaronder een die bij haar eerder mislukt was.

Ik zal iets minder blogs schrijven aangezien ik waarschijnlijk gewoon druk zal zijn en er geen voor tijd heb, en vooral druk zal zijn met werk ipv reizen. Als je verder nog iets wilt weten moet je het maar vragen. Ook zonder vragen mag reageren natuurlijk altijd :)

Groetjes Lars