Kerst(markt), Reibekuchen en microUzi's?

Hallo lieve mensen,

Het is al een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Dat is niet alleen omdat ik niet superveel beleef maar ook omdat ik drukker ben met werk en de dingen die ik beleef verder uit elkaar liggen. Daarbij is het lastiger om korte blogs te schrijven dan een lange blog. Maar in een paar maanden gebeurt en veranderd er toch wel het een en ander, dus hierbij dan toch een blog :) . Ik zal bij de simpele dingen beginnen en dan over een paar korte avonturen vertellen, binnenkort zal ik ook een andere blog schrijven over de nieuwjaarswisseling.

Sinds mijn vorige blog ben ik vanuit het hostel verhuist naar een mooie en steenkoude kamer in Handschuhheim, een van de duurste maar ook mooiste wijken van Heidelberg. Als ik de deur uitstap en de autogeluiden uit de verte weg denk terwijl ik door de straat kijkt zou ik zo in de middeleeuwen kunnen leven. Daarbij komt dat elke keer als ik een wandeling maak ik mooie dingen zie. Omdat smaken verschillen en een foto meer zegt dan duizend woorden heb ik ook een paar foto’s gemaakt zodat je het zelf kan zien en ik geen stijl hoef te beschrijven. Echter de switch tussen het hostel en dit appartement was niet in een keer, tussendoor heb ik namelijk ook nog 6 weken in de kamer van een vriendin van een vriendin gewoond die naar huis was. Maar in Handschuhheim deel ik een appartement met Enrique, een Spanjaard. We hebben beide onze eigen kamer maar delen de gang, keuken en badkamer en misschien nog wel belangrijker, het droogrek. Het is namelijk zo dat kleren niet bepaald gauw drogen, minstens 2 dagen voor een shirt en 3 dagen voor een broek, tel daarbij de 60 graden was bij op en je zit met een vol rek voor 5 dagen per persoon per week. Dus dat gaat een beetje lastig maar het lukt. Leuk is dat mensen verschillen, zo houd ik van een schoon huis maar niet echt van schoonmaken, Enrique houdt van beide. Echt IDEAAL gewoon :D . Dus ik hoef nooit schoon te maken want voor ik het idee krijg dat vies begint te worden heeft Enrique al schoon gemaakt (behalve mijn afwas en kleren dan).

Dan even over Heidelberg, zoals ik al zei woon ik in de mooiste wijk en Heidelberg is ook mooi en helemaal prachtig met mooi weer. Alleen dan nu het nadeel, sinds midden herfst is het bijna nooit mooi weer. Zo heeft de gemiddelde week: een halve dag zon, een dag regen, een á twee dagen mistig en de rest bewolkt, een beetje deprimerend dus. Eerder heb ik al foto’s geüpload binnen de stad, en als ik het goed is heb ik ook nog foto’s van een uitzicht op de stad vanuit het bos.
Dus.. het bos. Vlakbij mijn “nieuwe” appartement ligt een bos, het bos bereiken is een kwestie om de grote straat over te steken en andere straat uit te lopen. Voor wie weet hoe ver ik in Doetinchem van het bos af woon, ongeveer de helft denk ik zo. Enkele keren ben ik naar het bos geweest om te wandelen en te lezen met een uitzicht over de stad of juist op het bos. Een van deze keren kwamen twee Duitsers langs die zich verbaasden en zeiden “ein lesende Mensch” (een lezende mens) met de nadruk dat ik een boek van papier aan het lezen was. Een andere keer ging ik om eens dat mooie uitzicht op de stad te bekijken, alleen zoals wel vaker het geval is in Heidelberg was het mistig en dus zag ik niks. En een derde keer ben ik naar de top geklommen maar daarover later meer.

Maar voordat ik aan mijn avonturen begin nog even dit. Duitsers zijn vreemde mensen, en in sommige opzichten lijken ze ook op Nederlanders. Zo klaagt bijna iedereen over het slechte eten in de Mensa (een soort grote kantine) maar niemand neemt eten mee van thuis want dat is namelijk ook weer te moeilijk. Want er moet warm gegeten worden in de middag, wat ook wel weer begrijpelijk is want brood laat men niet lang genoeg rijzen en is licht zuur, niet geweldig dus. Zo lijken de Caissières heel vriendelijk omdat ze altijd vragen of alles in orde is, maar als je pinpas geen creditcard is, en zij niet weten hoe het werkt en je dus moet pinnen om de hoek wordt je afgeblaft “JA SCHNELL BITTE!!!!”. Verder iets dat me opviel toen we met Spanjaarden uitgingen en Nederland is daarin hetzelfde. De eerste tekenen dat mensen om je geven is niet dat ze vragen over je dagelijkse leven en wat je deed in het weekend zoals in Israël, maar dat je bijnamen krijgt en dat er grappen over je worden gemaakt. Toch wel gek eigenlijk. Ook als je elkaar ziet op een feestje begroeten de Spanjaarden elkaar met een knuffel of kussen maar Duitsers zien een hand geven als redelijk intiem, dit is denk ik het verschil tussen een warme cultuur zoals Spanjaarden, Grieken en Israëliërs en een koude cultuur zoals Nederlanders en iets extremer Duitsers.

Dus dat was kort het leven hier, nu alle avonturen die ik in de tussentijd heb meegemaakt want er bestaat ook nog een leven naast het lab, of nou ja.. soort van...
Zo ben ik lange tijd geleden, in een van de eerste weken wezen paintballen met alle collega’s, en heb hierbij een collega verwond. Maar interessanter is de maand december, helaas geen pepernoten en sinterklaasliedjes maar wel de kerstmarkt. Met een groep uit het lab zijn we na werk naar de Weihnachtsmarkte gegaan waar we onder het genot van een mok glühwein en Reibeküchen (ook wel Kartoffelpuffer genoemd) met knoflooksaus het een en ander bediscussieerd hebben. Onderwerpen waren de leeftijd van de baas, de werkzaamheden van de secretaresse van de baas, waar je als wetenschapper het best betaald krijgt en waarom je toch beter in de wetenschap kan blijven i.p.v. van over te stappen naar de beter betaalde industrie.

Overigens was het ook maar eens tijd om Kate op te zoeken in Darmstadt. Ik krijg een rondleiding door de stad en ook hier was een kerstmarkt en dus drinken we als het koud krijgen een lekkere warme mok glühwein. Ondertussen zien we ook een indiaan die de panfluit speelt en nog iets anders met een begeleidende CD. Ik kijk wat dat anders is en als ik weer terug loop komt een man naar ons toe, die ons weet te vertellen dat de indiaan niet echt speelt. Want, de stroom was eens uitgevallen en toen was er geen geluid meer. Mooi verhaal moet ik zeggen en slimme man die indiaan die gewoon doet alsof. Ondertussen ontmoeten we een vriendin van Kate en gaan we een hapje eten. Terwijl ik met Kate en haar vriendin praat wacht ik tot de buschauffeur me naar binnen wenkt. Na een tijdje vraag ik wanneer gaan we bijna waarop hij zegt ja ik wacht nog op een persoon (ik dus). Oh sorry zeg ik dat ben ik, ik dacht je roept wel of ik ook mee ga. Na afscheid te nemen van Kate en haar vriendin stap ik in en zeg nog zes keer sorry voordat ik op mijn plaats zit.

Ik was eigenlijk al eerder van plan om een blog te schrijven en toen was dit verhaal gisteren maar nu is het al even verder geleden. Op een mooie zondagmiddag besloot ik dat het maar eens tijd was om het bos te verkennen. Met mijn warme schoenen aan loop ik eerst een stukje langs de rivier om vervolgens het bos in te gaan. Het doel is om de top te bereiken want daar is het nazi theater. Probleem is alleen dat het pad best lang is en langzaam om de berg heen slingert, veel te langzaam. De oplossing? Gewoon dwars door het bos heen direct naar de top. Nou dat heb ik geweten, wat stijl maar wel een stuk sneller. Eenmaal aan de top ontdek ik een nog onontdekte ruïne vanuit de 12de eeuw en een parkeerplaats. Op de parkeerplaats staan een paar bordjes die vertellen wat waar is en wat wat is. Naast het theater is er dus nog een andere ruïne van een oud klooster dus ik ga verder op ontdekkingsreis. Ik loop vanachter het podium het theater op en wat een werk moet dat geweest zijn om te bouwen. Terwijl ik een paar foto’s maak loop ik naar boven en onderweg schat ik ook in hoeveel mensen hier ongeveer in passen. Met mijn berekeningen kom ik uit op... best veel en als ik boven ben staat er op het bordje 8000 zittende en 5000 staande, ik kwam dus redelijk in de buurt. Het klooster valt niet heel veel over te vertellen dus ik zal wel een paar foto’s van het klooster delen. Het bordje legde uit dat het eerst een kasteel was en daarna een klooster wat de architectuurstijl zou moeten verklaren. Ik zag alleen een ruïne en dacht op zich zou dit een best mooi huis kunnen zijn, lekker groot en zo midden in de natuur met een boom midden in de grote eetkamer, maar niet verkeerd. Misschien dat dit aan mij ligt. Omdat de berg op wel uitputtend genoeg was en ik ook nog op tijd wilde eten vroeg ik in mijn beste Duits aan een meneer die in de auto wilde stappen “Gehen sie ehhhh.....” waarop hij reageerde met “Unter?” en daarna of ik mit wilde fahren, ik zei: “Nou ik wilde eigenlijk eten als ik beneden ben en heb niet zo zin om mee te gaan varen met dit weer.” Oké dat is gein, ik zei op allebei de vragen ja en stapte in. We ketsen met een beste gang van de berg af, blij dat ik het niet hoefde te lopen. Eenmaal beneden bedankte ik en stapte ik uit, een nieuw avontuur want ik had alleen een vaag idee van waar ik was en had als enige gids het tramspoor. Maar ben toch nog op tijd thuis gekomen voor het eten (want ik moest toch zelf koken).

Tot slot nog even over het lab, wat sinds mijn vorige blog is dat ook drastisch is veranderd, en daar ben ik toch het meest. In de tussentijd heb ik namelijk mijn eigen project gegeven waarin ik begeleidt wordt, maar wat ik wel zelfstandig uitvoer. In tegenstelling tot Israël waar ik niet altijd wist waar ik precies aan werkte moet ik dit keer ook literatuuronderzoek doen en hier een verslag van schrijven. Dus als ik niet met de pipet werk dan werk ik met de spreekwoordelijke pen. In een paar zinnen samengevat is dit mijn verslag:
“We weten niet wat Gen X doet in bloed ontwikkeling en daarom doe ik dit onderzoek. Wat we wel weten is dat iedereen die agressieve vorm van kanker heeft een overactief Gen X heeft en iedereen die een overactief Gen X in kankercellen heeft moet niet teveel hoop hebben. Echter heb je geen Gen X dan krijg je een vorm van leukemie, en als je het al niet hebt als je geboren wordt en je bent een muis dan krijg je diabetes en hart misvorming”

Niet heel vrolijk dus. Helaas zijn de literatuur resultaten nog te ver weg van mijn werk in het lab, want ik werk nog steeds met DNA en nog niet met echte muizen. Maar er is vooruitgang. Zo ben ik van de eerste weken waar ik een normale muis heb ontleed en verschillende organen heb verzameld om naar eiwit concentraties in deze organen te kijken, naar simpele cellen gegaan, en nu zelfs gewoon DNA. Op DNA gebied ben ik ook vooruit gegaan, zo had ik eerst twee buisjes met DNA en heb ik nu ook 2 buisjes met DNA en 30 buisjes met controles. Maar in een van die buisjes met DNA ben ik van 5000 letters DNA naar 7000 letters DNA gegaan. :D Dus dat is overduidelijk vooruitgang toch? In realiteit betekent het dat ik als ik een twee weken langer zou blijven zou kunnen beginnen met een knock-out muis maken.

Om even terug te komen over organen verzamelen. Als je dit in een film categorie zou zetten zou je kunnen denken aan een drama, waarin de muis zijn leven opoffert voor de wetenschap, documentaire waar je iets leert over muis anatomie, tot horror waar een boze wetenschapper een muis vermoordt. Niemand zal denk ik denken aan actie, toch is niets minder waar. “Op een mooie dag loopt onze held het lab binnen en ontleedt een muis, stopt het brein van deze muis in een mortier met een beetje vloeibaar stikstof en begint deze fijn te malen. Na het fijnmalen stopt onze held het mengsel van vloeibaar stikstof en vermalen hersenen in een klein plastic reageerbuisje, en klikt het dekseltje vast. Maar toen opeens plots uit het niets verdampte het vloeibare stikstof razendsnel en met ongelooflijke kracht explodeert het buisje door de luchtdruk waarna het bureau en de bril van onze held bezaaid ligt met rode stukjes muizenbrein. Onze held met zijn supersnelle reflexen haalt zijn micro-Uzi uit zijn zak en...” Oké laten we daar stoppen. Misschien is het Uzi verhaal een beetje overdreven maar verder ging het wel redelijk zoals ik beschreef. De tweede en tevens laatste keer ging overigens beter. Namen zijn vanwege veiligheidsredenen gefingeerd.

Nog iets minder dan 2 weken en dan kom ik weer naar huis, dus tot dan of een andere keer.
PS: zoals sommige weten ben ik ook naar Griekenland geweest maar daar komt morgen ofzo een blog over.