Mijn Collega was een Sniper!

Hallo allemaal,
De titel dekt de lading niet helemaal, maar toch!
Pak er maar een flinke pot koffie of thee bij en een grote koek of een stuk taart want dit is mijn langste blog tot nu toe! Ik hoop dat dit niet uitmaakt en je er van kunt genieten tot het laatste woord en laat gerust een korte of lange reactie achter. Naast mijn tweede reis naar Egypte waar ik iets later over zal vertellen is het hier ook Purim geweest, en ondanks dat Purim eigenlijk maar 2 dagen is zijn er gedurende de week overal Purim feestjes. Ondertussen heeft het hier ook flink geregend met 5 dagen achter elkaar elke dag tenminste een paar uur geregend, en dan bedoel ik ook echt geregend, voornamelijk gedurende de tijd dat ik van iedereen in Nederland berichtjes kreeg dat het daar zulk lekker weer was.

Even een korte introductie voor de mensen die het niet weten. Purim is een Joods feest dat komt uit de tijd dat het Joodse volk in balingschap was in Perzië. Haman een jodenhater uit die tijd wilde alle Joden uitmoorden en stelde een wet voor dat alle Joden vermoordt mochten worden en deze werd aangenomen. Dankzij de Joodse koningin Esther werd een tweede wet aangenomen die de Joden in staat stelde zich te verdedigen. Het resultaat was dat niet het Joodse volk werd uitgeroeid maar juist alle jodenhaters vermoord werden, inclusief Haman. En Joods of niet Joods, dit feest wordt door alle iedereen gevierd. Rond Purim gaat iedereen verkleed naar feestjes (of gewoon naar de supermarkt) en komen de kinderen van collega’s verkleed mee naar het lab. Overal worden hamansoren gegeten als bespotting voor Haman, een hamansoor is een driehoekig koekje gevuld met chocoladecreme (ozné haman in Hebreeuws) en lijkt niet eens op een oor, maargoed. Tijdens alle feestjes drinkt men ook redelijk wat alcohol. Dus om een beetje te intergreren hier ben ik ook naar een paar feestjes geweest, heb ik hamansoren gegeten en ook wat alcohol gedronken.

Purimfeest 1 was redelijk klein en georganiseerd door international office dus voor alle buitenlandse studenten, alleen voornamelijk Indiërs waren gekomen. Heel geweldig was het niet naast dat het gratis was, alleen naast een paar Tequilla shotjes en wat hamansoren was er dan ook niet veel te halen. Samen met Nathaniel, een huisgenoot was ik hier heengegaan en ik had hem ook een Tequilla shotje aangeboden, alleen hij drinkt schijnbaar niet veel alcohol en dacht dat het water was (Carlijn, ik had niet gezegd dat dit water was!) dus Nathaniel rende naar de kraan, wat dan wel weer grappig was. Maar verder niet veel reden om langer te blijven.

Samen met vrienden van Martin die op bezoek waren, en Martin zelf natuurlijk naar Tel Aviv gegaan om daar een Purimfeest op te zoeken. Alleen het resultaat was hetzelfde als de vorige keer in Tel Aviv, namelijk dat we een paar uur doelloos door Tel Aviv hebben gelopen, niks hebben kunnen vinden en weer naar huis zijn gegaan. Ze hadden namelijk wel wat dingen opgezocht die leuk moesten zijn, alleen niet genoteerd waar dit was, en we konden wel wat café’s vinden alleen deze waren allemaal 24+. Onderweg naar huis werden zij ook nog gediscrimineerd door een dronken Israëlische jongen omdat Martin en zijn vrienden dus Duits zijn, met uitspraken als: “ik heb niks tegen jullie, MAAR Duitsers hebben wel de Holocoast veroorzaakt!” en “Oké, jullie hebben niks gedaan, maar jullie grootouders wel!”. Niet hij of zijn familie daar last van heeft gehad want hij kwam uit Chicago. Wat dan wel weer gaaf was is dat alle andere Israëlische mensen in de sharut voor ons opkwamen en zich verontschuldigden voor zijn gedrag.

Purimfeest 2 was iets groter en geörganiseerd door studentcouncil, dus ook voor Israëlische studenten. Dit feest was wat leuker omdat iedereen, vooral Israëli’s, ook echt verkleed was, zelfs ik, en kwam ik zelfs 2 collega’s tegen. Hier was er een entree van 2 euro inclusief je eerste drankje en er was onbeperkt (!) toegang tot Bamba, pinda-cheetos, en hamansoren. Maar na een tijdje was de schaal leeg, ben je uitgepraat met iedereen die je kent en dus ben ik hier ook niet heel lang gebleven.

Purimfeest 3 was een heel ander verhaal. Het feest was georganiseerd samen met de Hebrew University Agrarische Faculty, afgekort als de Faculta, en was niet op de Weizmann campus maar bij Kibbutz Na’an. Vanaf de Fakulta nemen we: Martin, Allie en Barbara (allemaal huisgenoten) de bus naar de Kibbutz waar we 16 euro entree betalen en beginnen met feesten. Geheel volgens gewoonte doe ik mee met de consumptie van verschillende drankjes, te beginnen met Bier, afwisselend met Vodka, Arak, Cola, later ook Arak-Cola en ook wat water. Lichtelijk onder invloed van eerder genoemde drankjes stuur ik wat onzinnige berichtjes en al dansend komen we de nacht wel door, tot ongeveer 5 uur als het feestje is afgelopen en we weer naar huis worden gebracht met de bus.

De volgende dag is een gewone werkdag en om 9 uur word ik wakker, nog niet helemaal helder dus ik ga gewoon weer verder slapen. Ik had Erika al voor het feestje in de Kibbutz begonnen was namelijk al een berichtje gestuurd dat het waarschijnlijk laat zou worden en ik dus niet zo vroeg op het lab zou zijn. Om 12 uur is het toch maar tijd om op te staan en naar het lab te gaan, alleen op het lab aangekomen blijkt dat de benodigde materialen voor mijn experiment nog steeds niet binnen zijn. Dus na om half twee Pizza te hebben gelunch en een lezing te hebben bijgewoond weer terug naar huis gegaan om te gaan bedenken hoe ik toch aan die spierpijn in mijn armen kom, heb ik de vorige nacht zo wild gedanst?!

Gedurende de hele week moet ik wachten op materialen om verder te kunnen gaan met onderzoek en omdat wachten in het lab niet veel zin heeft heb ik redelijk wat vrije tijd. Handig om wat dingetjes regelen, zoals: Waar wil ik mijn Master gaan doen? Waar kan ik een Hebreeuws Engelse Tanakh vinden om Hebreeuws te leren? En ook handig om naar de kapper te gaan, en huishoudelijke dingen zoals boodschappen doen, kleren wassen, kamer schoonmaken etc.

En zo is de afgelopen week voorbij gegaan, sommige dagen wat leuker dan de andere. Vrijdag vroeg in de ochtend 00:02 ben ik samen met Erika David Stefano Lea en Karen met de bus naar Eilat gereden, daar de grens overgestoken die we zonder problemen overkomen. Alleen misschien dan op het geval na dan dat we allemaal netjes in de rij staan en er een Israëlische vrouw iedereen passeert en eerst gaat omdat wij buitenlanders zijn en zij (wel) Israëlisch is. Maargoed we komen alsnog in Egypte aan, en dit keer voelt het zoveel beter om hier te zijn dan de vorige keer. Ik geniet dit keer van de droge lucht, de woestijn en de bergen en het vooruitzicht dat we straks lekker gaan duiken en ik Sahaleb kan halen :D We wachten even op Hassan en niet veel later zitten we allemaal in de mini-bus naar Dahab dus alles moeilijkheden zijn nu achter de rug, de grens, lange busreis etc., tenminste dat dachten we. Sinds vorige keer zijn de checkpoints flink opgeschroefd en nu moeten we bij elke checkpoint ongeveer een half uur wachten voordat we verder mogen, en met 5 checkpoints is dat 2,5 uur. Ik ben gelukkig zo moe dat ik telkens in slaap val en een groot gedeelte gewoon lekker slaap, en als ik dan weer wakker wordt komt het gesprek op melanoma onderzoek waar ik dus lekker over mee kan praten, en misschien wel het meest vanaf weet :D.

Eenmaal in Dahab liggen we vooral in het water om alle technieken die je voor duiken nodig hebt te oefenen, we skippen twee keer ontbijt omdat we zo weinig tijd hebben, en als we niet eten of duiken moeten we ook nog theorie over duiken leren. Dit laatste hield over het algemeen in dat we half lagen te slapen met een DVD aan waarin de theorie werd uitgelegd. In het water leren we hoe we moeten zinken en drijven, wat te doen als je masker vol loopt, je geen lucht meer hebt en nog allemaal andere dingen. En in de avond gaan we naar de Yalla bar om daar onder genot van een Sahaleb, een dessert gemaakt van melk, maiszetmeel en kokos (of zoiets) en mooi gemaakt met banaan, appel en rozijnen, even te chillen voor we gaan slapen. Tijdens onze laatste duik maakt de instructeur ook een paar foto’s, helaas vooral van ons dus wat ik gezien hebben kan ik dus niet laten zien, maar WOW dat was echt vet! Gelukkig kan je gewoon foto’s vinden op internet van koraal en de rode zee, en anders maak ik een volgende keer wel foto’s ;). Na de duik lunchen we en maken we meteen het theorie examen die we allemaal halen met als gevolg dat we nu ons open water duikcertificaat hebben. Precies op tijd want nu is het tijd om weer terug naar huis te gaan, en omdat we de vorige keer zo lang moesten wachten bij alle checkpoints hebben we dit keer een luxer busje gehuurd, deze heeft geblindeerde ramen en gordijntjes. We rijden terug naar de grens met alle gordijnen dicht en bij elke checkpoint duiken we naar de grond en verstoppen ons tussen de banken om niet gezien te worden en zo hopelijk sneller bij de grens te komen, wat trouwens heel goed werkt want we hoeven bij geen enkele checkpoint echt lang te wachten. En daarnaast voegt het ook wat spanning toe aan de reis, wat ook wel leuk is.

Eenmaal bij de Israëlische douane moeten onze tassen 3 keer gescand worden voor we verder mogen, en uiteindelijk halen we de bus van 7 uur ‘s avonds net niet en moeten we wachten tot de bus van 1 uur ‘s nachts komt. Als eenmaal in de bus ga ik lekker bij het raam zitten, met als gevolg dat ik een groot gedeelte van de hele rit kan slapen, HEERLIJK! Rond 6 uur ben ik weer thuis en duik ik mijn bed nog lekker even in, want de materialen zijn nog steeds niet binnen...

Overigens gisteren ben ik erachter gekomen dat de materialen al lang binnen waren gekomen maar bij een ander lab terecht was gekomen die ons hier niks over had laten weten. Lekker is dat, gelukkig kan ik nu weer aan de slag. En het blijkt dat een van mijn collega’s een sniper/sniper instructeur was in het leger, met als specialisme was een Barrett 50 cal. en daarnaast schoot ze ook met de M24 sniper, hoe vet is dat! Ik was echt verbaasd toen ik het hoorde... Ook ben ik sinds een week begonnen met Krav Maga training, Krav Maga is een Israëlische verdedigingssysteem, officieel is het geen vechtsport want bij sport heb je regels, en bij Krav Maga heb je die niet.

Pap: Restrictie enzymen kunnen ook exonuclease activiteit hebben, maar daar heb ik niet zo heel veel aan. Overigens weet ik niet of hier de moleculaire biologie mee is begonnen.

José: Schaam je :O

Opa en oma, en oma Ellie: leuk om jullie reacties te lezen, het zal voor jullie vast een groter karwei zijn geweest om een reactie te typen dan voor mij een hele blog te typen. Heel erg bedankt!