Het westen in de Oriënt: Singapore

Ik verlaat het hostel in Pattaya en ga op weg naar het vliegveld. Iets eerder heb ik mijn mini-bus ticket geannuleerd omdat deze bijna 10 euro was en ik dacht dat het goedkoper kon. Dus ik verlaat de comfort van opgepikt worden en stap in de Songthaew (zo'n pickup truck zie Thailand deel 1) om bij de kruising met een iets grotere weg weer uit te stappen en in een andere Songthaew te stappen op weg naar de snelweg. Ik heb namelijk gelezen dat er een bus vanaf hier gaat in de richting van het vliegveld. Dus ik sta daar aan de kant van de weg en probeer elke bus tot stoppen te manen. Dit zonder veel succes waarna ik de Songthaew probeer. Ik stap in een Songthaew en ga richting het vliegveld. Alleen niet zo gauw als ik zou willen. Om de haverklap stoppen we als er mensen zijn die mogelijk zouden kunnen instappen wat in werkelijkheid zelden gebeurt. Ik begin op de tijd te kijken en zie dat het op dit tempo wel eens heel krap zou kunnen worden. Ook moet ik op een moment uitstappen alleen heb geen idee waar dat punt eigenlijk is. Ik begin te realiseren dat er misschien helemaal geen echte andere route is dan de mini-bus en dat dit meer iets geïmproviseerds is. Ik vraag aan mede passagiers wanneer ik moet overstappen en dat klinkt zo: ja, het gele gebouw uit en dan een andere naar *maakt opstijgend vliegtuig gebaar met de hand*. Oké dat is iets, maar niet heel veel. Als twee tieners (12 jaar ofzo) instappen vraag ik het aan hun. De jongen durft waarschijnlijk niks te zeggen want het meisje doet het woord alleen. En zij verteld mij haarfijn hoe ik er moet komen: als je een gele Songthaew ziet moet je overstappen, want deze witte is misschien een beetje te langzaam, gele is beter. Dan naar de grote supermarkt en daar overstappen op de motortaxi. Daarnaast gaf ze me ook nog indicaties hoeveel het zou moeten kosten en toen we een gele Songthaew tegenkwamen hielp ze met onderhandelen voor de juiste prijs.
Zo gezegd zo gedaan, ik houd hoop. Voor even dan want eenmaal in de gele Songthaew blijven we gewoon stil staan. De chauffeur praat wat met een andere passagier en als dat is afgelopen zegt hij: nog 5 minuten dan gaan we. Alleen we zijn het dorpje nog niet uit en we staan al weer stil, gelukkig maar voor even maar genoeg om mij nog iets meer stres te geven. Dan stoppen we definitief een grote 7-eleven maakt mij duidelijk dat we er zijn. De chauffeur doet mij nog een duur aanbod om mij helemaal te brengen, wat ik afsla en ik stap over op de motortaxi precies zoals mij is verteld. Uiteindelijk kom ik 2 uur van tevoren aan en ben ik dus ruim op tijd zeker gezien de grote van dit vliegveld. Ik heb met deze manier zo'n 5 euro weten te besparen en heb mijzelf door de stress 5 uur van mijn leven afgenomen. Was het een avontuur? Dat zeker! En het avontuur moet nog beginnen!

Vliegen begint nu redelijk normaal te worden, nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Ik kom aan en check in bij het eerste hostel dat ik vindt ik eet wat en ontdek dan een beestje op mijn kussen... Het is nu al middernacht en de metro werkt niet meer dus ik kan ook niet meer verhuizen. Dus ik blijf met tegenzin en slaap eigenlijk best comfortabel. De wortels die van buiten de WC en de douche binnenkomen maken dit toch een plek waar ik niet wil blijven. Ik lees wat online en realiseer me dat ik niet goed heb opgelet omdat dit eigenlijk het enige hostel is waar ik niet had willen slapen in Singapore. Ja dit is al Singapore, maar het goede komt nog.
Ik check de volgende morgen uit en ga opzoek naar Sam, een vriendin van Eugene. Eugene is een vriend van mij die ik ken uit Israël en die Singaporees is. Omdat hij zelf niet in Singapore is had hij zijn vrienden gevraagd of zij mij wilden rondleiden wat ze wel wilden. Super aardig!
Dus ik ontmoet Sam, van tevoren had ik mijn foto gestuurd zodat ze mij konden herkennen maar ik wist niet wie ik moest verwachten. Uiteindelijk zie ik iemand stil staan (stil staan op een metro station is ongewoon buiten het perron) en zij vraagt "Lars?" ik zeg "Sam?" en de tocht begint. We lopen langs de grote winkelstraat raken twee keer licht verdwaald en vinden uiteindelijk waar we heen willen. Ondertussen brunchen we met kaya toast (ik heb het gekocht dus kom het proberen als ik terug ben) en heb ik noodles. Zijzelf eet gekookt ei en een soort gestoomde rijst pannenkoek. Alleen gekookt ei betekent hier iets anders dan thuis. Een ei wordt in het hete water gedompeld tot het eiwit ook daadwerkelijk wit kleurt ipv doorzichtig en dan is het klaar. Het is dus verder nog helemaal vloeibaar maar zichtbaar niet meer rauw. Dit wordt in een klein kommetje gegoten en met zout, peper en sojasaus op smaak gebracht waarna het wordt gedronken. Eet smakelijk!

Al Eugene's vrienden staan onder orders om mij al het Singaporese eten te laten proeven. Maar Sam bereidt dit uit tot alles wat goed is. Dus ik krijg ook een zak popcorn in mijn handen gedrukt omdat caramel niet een veel voorkomende smaak is maar wel lekker is en bananen chips. Na de hoofdstraat en de dure straat te hebben gezien wachten we ergens anders op Grace en haar man die Sam met de auto ergens anders afzetten en mij verder op pad nemen. Al deze tijd liep ik met mijn rugzak en dus we zoeken eerst een hostel voor mij en gaan daarna door naar de haven waar honderden schepen voor anker liggen ter bescherming tegen piraten (geen grapje dat is serieus). Hier ontmoet ik Reina die mij verder op pad neemt naar een de botanische tuin van Singapore waar ik weer het een en ander leer over het VOC tijdperk en geniet van de prachtige kleuren en geuren van de plantjes. Reina zelf is minder onder de indruk. Ook zien we de beroemde zwevende baby van Singapore. In een ander gedeelte van de tuin staan een soort van kunstmatige bomen waar een lichtshow wordt gehouden, hier ontmoet ik ook Amy en met z'n drieën genieten we van de show. Als ik zou omschrijvingen lijken deze bomen saai en lelijk maar ik was positief verrast hierover. De metro wordt vanwege het einde van de show overstroomd door mensen dus we nemen een taxi en gaan wat eten: noedels. Amy is Taiwanees en is onder de indruk van mijn eetstokjes kunsten. Jarenlang oefenen wordt nu eindelijk gewaardeerd.

Dus dat was pas dag 1! Gelukkig ging het vanaf nu iets rustiger aan. 's Ochtends word ik door de hostel baas wakker gemaakt: "Je vriend wacht beneden op je" ik ben verbaasd we zouden toch om 10 uur en niet 9 uur afspreken?! Ik maak me gauw klaar en als we samen in de auto naar de kerk zitten realiseer ik mij dat Thailand in een andere tijdzone zit en mijn telefoon zichzelf niet gecorrigeerd heeft (hoe erg ben ik van technologie afhankelijk :'D). De kerk is in een groot winkelcentrum, 4de verdieping in een grote zaal. Met misschien wel meer dan 5000 stoelen en ik ben bang dat dit misschien al een onderschatting is. Naast deze grote zaal zit nog een "overflow" gedeelte omdat de grote zaal helemaal vol zit. Terwijl wij met z'n tweeën in deze overflow gedeelte zitten en ik een beetje verrast ben door de dienst komt er een jonge vrouw naar ons toe die ons mede deelt dat ze een goeie plek voor ons weet in de grote zaal. We lopen mee en krijgen inderdaad een mooie plek toegewezen waarna zij weer weg loopt en naar het overflow gedeelte gaat. Ik vraag aan mijn gids: "wacht eens even, gaf zij nou haar plek op voor ons?", hij antwoord: "Ja". Ik vraag "maar waarom?" "Waarschijnlijk omdat ze wist dat het je eerste keer was hier" antwoord hij. "Ken jij haar dan?" vraag ik weer, "geen idee wie het is" antwoord hij weer. Aardig denk ik bij mezelf en ik zing weer verder. De dienst is iets anders dan ik gewend ben, tijdens het zingen wordt er ruimte gemaakt waar iedereen opeens in tongentaal gaat zingen en ik perplex om mij heen sta te kijken. Alsof er niks gebeurd is gaan we dan weer verder met in het Engels zingen. De preek over de bijbel wordt aangevuld met verhalen uit het dagelijkse leven van een zendeling. Echt een hele nieuwe ervaring voor mij. Ik wordt afgezet bij de metro en ga alleen spelen in Singapore, Chinatown, op zoek naar een GoPro.

De volgende dag heb ik weer afgesproken met Sam. Zij neemt mij op pad door het gigantishe park van Singapore waar de jungle aan de ene kant en een groot grasveld aan de andere kant gesplitst wordt door een groot pad waarover mensen hun hardloop rondje doen. Eekhoorntjes lopen hier rond zich niks aantrekkend van de mensen. We nemen de bus naar Qlarke Quay waar we een beetje rondlopen en de Meerleeuw (Merlion in het Engels) tegenkomen, het teken van Singapore. 's Avonds gaan we samen net Amy hotpot eten. Voor degene die het niet weten, ik had al zin in hotpot voordat ik naar China ging maar daar had ik het niet gehad. Dus we gaan naar een restaurant en terwijl we wachten krijgen we chips, snoeptomaatjes en popcorn gratis. Vervolgens bestellen we de soep voor de hotpot en wat we erin willen. Eigenlijk is hotpot een soort heet water fondue maar dan met een soep ipv heet water en ik heb nog nooit heet water fondue gedaan dus weet de andere verschillen niet. Maar ik was dus al blij met het vooruitzicht. Uiteindelijk hadden we het zo gezellig dat we 3uur later pas het restaurant verlieten.

Laatste dag in Singapore ga ik nog eens op zoek naar een GoPro, de officiële reden om hier te komen. Maar als de prijs elke keer iets omhoog geschroefd wordt besluit ik geen GoPro te kopen en mijn S$ in mijn zak te houden ik dool een beetje rond en als ik mij druk maak om een toetje bedenk ik me dat ik nog naar het vliegveld moet. Ik red de metro gelukkig en maak mij in het vliegveld op voor een nachtje slapen tussen de klimtoestellen. Op naar een nieuw avontuur